Nihil opus est exemplis hoc facere longius.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Odium autem et invidiam facile vitabis.

Vide ne ista sint Manliana vestra aut maiora etiam, si imperes quod facere non possim. Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Quas enim kakaw Graeci appellant, vitia malo quam malitias nominare.

Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Inde igitur, inquit, ordiendum est. Sed haec in pueris; His similes sunt omnes, qui virtuti student levantur vitiis, levantur erroribus, nisi forte censes Ti. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus.

Duo Reges: constructio interrete. Quae contraria sunt his, malane? Nisi autem rerum natura perspecta erit, nullo modo poterimus sensuum iudicia defendere. Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius. Qui igitur convenit ab alia voluptate dicere naturam proficisci, in alia summum bonum ponere? Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Equidem, sed audistine modo de Carneade? Sumenda potius quam expetenda. Sed vobis voluptatum perceptarum recordatio vitam beatam facit, et quidem corpore perceptarum. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus;

Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus?

Satisne ergo pudori consulat, si quis sine teste libidini pareat? Quid de Pythagora? Quis contra in illa aetate pudorem, constantiam, etiamsi sua nihil intersit, non tamen diligat? Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Praeteritis, inquit, gaudeo. Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria.

Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse.

Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Easdemne res? Quae adhuc, Cato, a te dicta sunt, eadem, inquam, dicere posses, si sequerere Pyrrhonem aut Aristonem. Materiam vero rerum et copiam apud hos exilem, apud illos uberrimam reperiemus. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? At iam decimum annum in spelunca iacet.

Bonum incolumis acies: misera caecitas.

Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Transfer idem ad modestiam vel temperantiam, quae est moderatio cupiditatum rationi oboediens. Itaque contra est, ac dicitis; Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. At, si voluptas esset bonum, desideraret.

Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Sed tempus est, si videtur, et recta quidem ad me. Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Positum est a nostris in iis esse rebus, quae secundum naturam essent, non dolere; Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit.

---

---

Tanta vis admonitionis inest in locis;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Hunc vos beatum; At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit? Duo Reges: constructio interrete. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn.

Negat enim summo bono afferre incrementum diem.

Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum; Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Nam ista vestra: Si gravis, brevis; Restincta enim sitis stabilitatem voluptatis habet, inquit, illa autem voluptas ipsius restinctionis in motu est. Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus.

Tu quidem reddes; Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Id et fieri posse et saepe esse factum et ad voluptates percipiendas maxime pertinere. Quo modo autem philosophus loquitur? Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis;

Restinguet citius, si ardentem acceperit.

Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Quo igitur, inquit, modo? Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. At quanta conantur! Mundum hunc omnem oppidum esse nostrum! Incendi igitur eos, qui audiunt, vides. Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum.

Itaque in rebus minime obscuris non multus est apud eos disserendi labor.

Sed vobis voluptatum perceptarum recordatio vitam beatam facit, et quidem corpore perceptarum. Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam. Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Quorum sine causa fieri nihil putandum est.

Sed non sunt in eo genere tantae commoditates corporis tamque productae temporibus tamque multae. Ut non sine causa ex iis memoriae ducta sit disciplina. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Sed ut iis bonis erigimur, quae expectamus, sic laetamur iis, quae recordamur. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur.

Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit;

Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum; Nam ista vestra: Si gravis, brevis; Minime vero, inquit ille, consentit. Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum. An eiusdem modi?

Nam quid possumus facere melius? Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. An hoc usque quaque, aliter in vita? An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Nonne odio multos dignos putamus, qui quodam motu aut statu videntur naturae legem et modum contempsisse? Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur.

Eam stabilem appellas. Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum.

---

---

Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur? At, si voluptas esset bonum, desideraret. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Duo Reges: constructio interrete.

Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam.

Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse? Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Quid loquor de nobis, qui ad laudem et ad decus nati, suscepti, instituti sumus? Tollenda est atque extrahenda radicitus. Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Alterum significari idem, ut si diceretur, officia media omnia aut pleraque servantem vivere. Inde igitur, inquit, ordiendum est. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit.

Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Nam Metrodorum non puto ipsum professum, sed, cum appellaretur ab Epicuro, repudiare tantum beneficium noluisse; Hic nihil fuit, quod quaereremus. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest.

Graece donan, Latine voluptatem vocant. Contineo me ab exemplis. Primum divisit ineleganter; Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Cum praesertim illa perdiscere ludus esset. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Frater et T. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate.

Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis. Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Non potes, nisi retexueris illa. Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Nos commodius agimus. Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est.

---

---

Illud non continuo, ut aeque incontentae.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum; Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Utilitatis causa amicitia est quaesita. Duo Reges: constructio interrete. Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum.

Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Haec dicuntur fortasse ieiunius; Si longus, levis dictata sunt. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Est, ut dicis, inquam. Non autem hoc: igitur ne illud quidem.

Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit.

In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Istic sum, inquit. Est enim tanti philosophi tamque nobilis audacter sua decreta defendere. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere.

Aliter autem vobis placet.

Nos autem non solum beatae vitae istam esse oblectationem videmus, sed etiam levamentum miseriarum. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Ita prorsus, inquam; At enim sequor utilitatem. Ut aliquid scire se gaudeant? Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Facillimum id quidem est, inquam. Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio.

Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus.

Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes. Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Inde igitur, inquit, ordiendum est. An hoc usque quaque, aliter in vita? Si longus, levis. Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est.

---

---

Negat enim summo bono afferre incrementum diem.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Itaque ad tempus ad Pisonem omnes. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Quid igitur, inquit, eos responsuros putas? Duo Reges: constructio interrete.

Nec enim ignoras his istud honestum non summum modo, sed etiam, ut tu vis, solum bonum videri. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Quis est tam dissimile homini. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Iam in altera philosophiae parte. Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Et quidem, inquit, vehementer errat; Venit ad extremum;

Non laboro, inquit, de nomine. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Cui Tubuli nomen odio non est? Sint modo partes vitae beatae.

Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti? Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Alia quaedam dicent, credo, magna antiquorum esse peccata, quae ille veri investigandi cupidus nullo modo ferre potuerit. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior;

Quae sequuntur igitur? Memini vero, inquam; Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. At enim hic etiam dolore. Earum etiam rerum, quas terra gignit, educatio quaedam et perfectio est non dissimilis animantium.

Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas.

Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Positum est a nostris in iis esse rebus, quae secundum naturam essent, non dolere; Ostendit pedes et pectus. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse? Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset.

Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Rationis enim perfectio est virtus; Non est igitur voluptas bonum. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum.

Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Sed et illum, quem nominavi, et ceteros sophistas, ut e Platone intellegi potest, lusos videmus a Socrate. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus. Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono.

At enim hic etiam dolore. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Equidem, sed audistine modo de Carneade? Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Cum sciret confestim esse moriendum eamque mortem ardentiore studio peteret, quam Epicurus voluptatem petendam putat. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet.

---

---

Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Non enim solum Torquatus dixit quid sentiret, sed etiam cur. Id mihi magnum videtur. Itaque e contrario moderati aequabilesque habitus, affectiones ususque corporis apti esse ad naturam videntur. Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Hoc unum Aristo tenuit: praeter vitia atque virtutes negavit rem esse ullam aut fugiendam aut expetendam. Duo Reges: constructio interrete. Consequens enim est et post oritur, ut dixi.

Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi.

At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. An eiusdem modi?

Ea possunt paria non esse.

Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc.

Ut aliquid scire se gaudeant? Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate.

Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis;

Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Vide, quaeso, rectumne sit. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit?

In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam?

Prave, nequiter, turpiter cenabat; Non risu potius quam oratione eiciendum? Ac ne plura complectar-sunt enim innumerabilia-, bene laudata virtus voluptatis aditus intercludat necesse est. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit;

Disserendi artem nullam habuit. Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Quod praeceptum quia maius erat, quam ut ab homine videretur, idcirco assignatum est deo. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Murenam te accusante defenderem. Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus; Beatus sibi videtur esse moriens.

Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Conferam avum tuum Drusum cum C. Sed ad bona praeterita redeamus. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur.

---

---

Si quae forte-possumus.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit? Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Duo Reges: constructio interrete. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris.

Et non ex maxima parte de tota iudicabis?

Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit naturae quaeque progressio. Scrupulum, inquam, abeunti; Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Sed ad illum redeo. Quis, quaeso, illum negat et bonum virum et comem et humanum fuisse? Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit. Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis.

Itaque his sapiens semper vacabit. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; At enim hic etiam dolore. Quae cum essent dicta, discessimus. Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Sed quot homines, tot sententiae;

Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem.

Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Sin eam, quam Hieronymus, ne fecisset idem, ut voluptatem illam Aristippi in prima commendatione poneret. Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Poterat autem inpune;

Satisne ergo pudori consulat, si quis sine teste libidini pareat? Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D. Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Scrupulum, inquam, abeunti; Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in contrariis.

Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus. Si longus, levis dictata sunt. Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris.

Qui est in parvis malis. At hoc in eo M. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est?

Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus? Tum mihi Piso: Quid ergo? Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Si enim sapiens aliquis miser esse possit, ne ego istam gloriosam memorabilemque virtutem non magno aestimandam putem. Memini vero, inquam; Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat.

Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Sed potestne rerum maior esse dissensio? Quae sunt igitur communia vobis cum antiquis, iis sic utamur quasi concessis; Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere.

Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam;

Summum a vobis bonum voluptas dicitur. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. Avaritiamne minuis? Prave, nequiter, turpiter cenabat; Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Atque ego: Scis me, inquam, istud idem sentire, Piso, sed a te opportune facta mentio est. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere.

---

---

Nunc agendum est subtilius.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. At habetur! Et ego id scilicet nesciebam! Sed ut sit, etiamne post mortem coletur? Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Duo Reges: constructio interrete.

Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur; Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius. Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere?

In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Hoc sic expositum dissimile est superiori. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Sed hoc sane concedamus. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Quod autem magnum dolorem brevem, longinquum levem esse dicitis, id non intellego quale sit.

Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus.

Quid, quod res alia tota est? Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti? Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus.

Moriatur, inquit.

Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. Tamen a proposito, inquam, aberramus. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur.

Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere.

Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Nam si +omnino nos+ neglegemus, in Aristonea vitia incidemus et peccata obliviscemurque quae virtuti ipsi principia dederimus; Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Quamquam non negatis nos intellegere quid sit voluptas, sed quid ille dicat. Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. A mene tu? Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo. Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit.

Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis. Hoc mihi cum tuo fratre convenit. Cui Tubuli nomen odio non est? Quonam, inquit, modo? Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti?

---

---