Et quidem, inquit, vehementer errat;
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat? Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; Duo Reges: constructio interrete. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Ea possunt paria non esse. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio.
Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis.
Eam stabilem appellas. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium. Equidem soleo etiam quod uno Graeci, si aliter non possum, idem pluribus verbis exponere.
Quamquam te quidem video minime esse deterritum.
Nec mihi illud dixeris: Haec enim ipsa mihi sunt voluptati, et erant illa Torquatis. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Ita fit beatae vitae domina fortuna, quam Epicurus ait exiguam intervenire sapienti. Bonum patria: miserum exilium. Et quidem saepe quaerimus verbum Latinum par Graeco et quod idem valeat; Dicimus aliquem hilare vivere;
Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Bonum integritas corporis: misera debilitas. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt.
Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Tu autem inter haec tantam multitudinem hominum interiectam non vides nec laetantium nec dolentium? Rationis enim perfectio est virtus; Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Nos commodius agimus. Ratio quidem vestra sic cogit. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Immo alio genere;
Id mihi magnum videtur.
Si sapiens, ne tum quidem miser, cum ab Oroete, praetore Darei, in crucem actus est. Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Qui est in parvis malis. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Gerendus est mos, modo recte sentiat. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Sed ille, ut dixi, vitiose.
Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Summum a vobis bonum voluptas dicitur. Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Ratio quidem vestra sic cogit. Torquatus, is qui consul cum Cn. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare.
At eum nihili facit; Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. Ita credo. Nam cui proposito sit conservatio sui, necesse est huic partes quoque sui caras suo genere laudabiles. Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus.