Tanta vis admonitionis inest in locis;
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Hunc vos beatum; At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit? Duo Reges: constructio interrete. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn.
Negat enim summo bono afferre incrementum diem.
Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum; Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Nam ista vestra: Si gravis, brevis; Restincta enim sitis stabilitatem voluptatis habet, inquit, illa autem voluptas ipsius restinctionis in motu est. Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus.
Tu quidem reddes; Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Id et fieri posse et saepe esse factum et ad voluptates percipiendas maxime pertinere. Quo modo autem philosophus loquitur? Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis;
Restinguet citius, si ardentem acceperit.
Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Quo igitur, inquit, modo? Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. At quanta conantur! Mundum hunc omnem oppidum esse nostrum! Incendi igitur eos, qui audiunt, vides. Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum.
Itaque in rebus minime obscuris non multus est apud eos disserendi labor.
Sed vobis voluptatum perceptarum recordatio vitam beatam facit, et quidem corpore perceptarum. Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam. Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Quorum sine causa fieri nihil putandum est.
Sed non sunt in eo genere tantae commoditates corporis tamque productae temporibus tamque multae. Ut non sine causa ex iis memoriae ducta sit disciplina. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Sed ut iis bonis erigimur, quae expectamus, sic laetamur iis, quae recordamur. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur.
Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit;
Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum; Nam ista vestra: Si gravis, brevis; Minime vero, inquit ille, consentit. Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum. An eiusdem modi?
Nam quid possumus facere melius? Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. An hoc usque quaque, aliter in vita? An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Nonne odio multos dignos putamus, qui quodam motu aut statu videntur naturae legem et modum contempsisse? Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur.
Eam stabilem appellas. Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum.