At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate transitum est ad honestatem dictorum atque factorum. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Duo Reges: constructio interrete.
Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere?
Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Quare ad ea primum, si videtur; Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. An hoc usque quaque, aliter in vita? Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Venit ad extremum; Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Sed ad bona praeterita redeamus. Ut scias me intellegere, primum idem esse dico voluptatem, quod ille don. Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere? Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta.
Restatis igitur vos;
Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Transfer idem ad modestiam vel temperantiam, quae est moderatio cupiditatum rationi oboediens. Maximus dolor, inquit, brevis est. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Quod quidem nobis non saepe contingit.
Sed quae tandem ista ratio est?
Pauca mutat vel plura sane; Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Sin aliud quid voles, postea. Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat. Sed quid ages tandem, si utilitas ab amicitia, ut fit saepe, defecerit? Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Cur post Tarentum ad Archytam? Eademne, quae restincta siti? Quia voluptatem hanc esse sentiunt omnes, quam sensus accipiens movetur et iucunditate quadam perfunditur. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur.
Quid ergo? Et si turpitudinem fugimus in statu et motu corporis, quid est cur pulchritudinem non sequamur? Et quidem, Cato, hanc totam copiam iam Lucullo nostro notam esse oportebit; Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos. Et ais, si una littera commota sit, fore tota ut labet disciplina. Nemo igitur esse beatus potest. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Amicitiam autem adhibendam esse censent, quia sit ex eo genere, quae prosunt. Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare.
Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. At enim hic etiam dolore. Laboro autem non sine causa; Primum quid tu dicis breve? Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim.
Sed quot homines, tot sententiae; Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Paria sunt igitur. Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum.
Rationis enim perfectio est virtus; Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis.
Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Non enim, si malum est dolor, carere eo malo satis est ad bene vivendum. At hoc in eo M. Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Bonum patria: miserum exilium. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Ego vero isti, inquam, permitto.